Trel-Pat Hulaj Dusza

GOŃCZY POLSKI

rasa zarejestrowana w FCI 10.11.2006 roku
wzorzec opracowany i zarejestrowany w ZK w 1983 roku
należące do VI grupy psów gończych i posokowców.

Gończy Polski to rasa psów myśliwskich adresowana dla wszystkich aktywnie spędzających czas ludzi, nie tylko polujących. Jest doskonałym towarzyszem wypraw , nawet tych najtrudniejszych w terenie wysokogórskim. Jego wytrzymałość i siła, orientacja w terenie pozwala czuć się pewnie nawet w skrajnych warunkach. Jest doskonałym psem do dogtrekkingu i canicrossu.
Gończy Polski to pies , który ma własny mocny charakter. Jest samodzielny, niezależny, przywiązany do rodziny, ale nieufny do obcych.
Dzięki podatności na tresurę można mieć przyjemność chodzenia bez smyczy w każdych warunkach.
Gończy Polski to rasa występująca przede wszystkim na południu Polski, a w szczególności w Bieszczadach, Beskidach, Pieninach i na Podhalu, chociaż popularność zdobywa i w pozostałych częściach kraju.
Jest psem średniej wielkości nie przekraczającym 60 centymetrów. Jego umaszczenie jest czarne z wyraźnie odgraniczonym podpalaniem brązowym nad oczyma, pysku, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, a także spodzie ogona i palcach. Ma długie, wiszące, trójkątne uszy, czarny nos i brązowe oczy. Włos ma krótki, dosyć sztywny i gęste podszycie.

GOŃCZY POLSKI – HISTORIA

Gończy Polski to stara polska rasa, której historia nie jest dokładnie znana. Uważa się, że pochodzi od psów św. Huberta, tak jak inne europejskie rasy gończych. Przez wieki krzyżowane były z gończymi z za wschodnich jak i zachodnich granic Polski, kształtując powoli typ, jaki przetrwał do okresu międzywojennego.
Selekcja prowadzona była pod kątem cech niezbędnych do polowań na różną zwierzynę, a także terenów w jakich zamieszkiwał, jak i upodobań hodowców.
Podczas II Wojny Światowej i bezpośrednio po niej psy zostały poważnie przetrzebione, a szczególnie te, które kojarzyły się z Polską szlachecką , tak niepopularną w nowej rzeczywistości.
Na szczęście znalazły się dwie osoby, które zajęły się hodowlą polskich psów gończych. Pierwszy z nich Józef Pawłusiewicz zaczął hodować na terenie Bieszczad odziedziczone po ojcu psy pod nazwą ogar polski. Były po psy czarne podpalane. Już w roku 1956 zostały wpisane psy Pawłusiewicza do Polskiej Księgi Rodowodowej pod nazwą ogara polskiego. Drugi – Piotr Kartawik sprowadził w 1959 roku trzy psy z okolic Nowogródka. Zapoczątkowały one populację ogarów polskich. Były to psy większe o czaprakowym umaszczeniu. Gdy wzorzec tej rasy został opracowany i zatwierdzony w 1966 roku różniące się zasadniczo od niego psy Pawłusiewicza zostały zdyskwalifikowane jako odbiegające od wzorca.
Dopiero w 1983 roku Zarząd Główny Związku Kynologicznego w Polsce przyjął nazwę, dla mylnie z początku nazwanych ogarami psów Pawłusiewicza, gończy polski. Od tego momentu zaczęła się żmudna praca nad utrwalaniem typu gończego i długa walka o rejestrację w Międzynarodowej Federacji Kynologicznej.
Zwieńczeniem wysiłków było zarejestrowanie rasy gończy polski w FCI 10 listopada 2006 roku.